بررسی اثر سولفات‌روی بر شاخص ‌های استرس اکسیداتیو بافت تخمدان موش‌ های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

مقدمه: دیابت قندی موجب افزایش استرس اکسیداتیو و کاهش فعالیت سیستم آنتی ­اکسیدانی می ­شود. با توجه به اهمیت تشدید استرس اکسیداتیو در بروز اختلالات ناباروری و آسیب تخمدان در بیماری دیابت، این مطالعه به منظور ارزیابی اثرات تجویز سولفات ­روی بر شاخص ­های استرس اکسیداتیو بافت تخمدان موش ­های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام گرفت.  مواد و روش ها: این مطالعه تجربی روی 24 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار با وزن تقریبی 150-120 گرم انجام شد. موش ­ها به چهار گروه: کنترل سالم، کنترل دیابتی و دو گروه دیابتی تحت تیمار با سولفات ­روی(15 و 30 میلی ­گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. سولفات ­روی یک هفته بعد از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت 28 روز(از طریق گاواژ، روزانه) تجویز شد. در پایان آزمایش، وزن بدن و قند­خون حیوانات اندازه­ گیری و با میزان وزن و قند­خون اندازه­ گیری شده در هفته قبل از بررسی مقایسه گردید. هم چنین سطح مالون ­دی ­آلدهید(MDA)، فعالیت آنزیم کاتالاز(CAT) و ظرفیت آنتی ­اکسیدانی ­تام(TAC) به عنوان شاخص ­های استرس اکسیداتیو در بافت تخمدان اندازه­ گیری شد. در پایان داده­ های گروه­ ها با نرم افزار SPSS و آزمون­ های ANOVA و Tukey’s  تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ های پژوهش: هیپرگلیسمی مزمن کنترل نشده(گلوکز خون بالای mg/dl 300) سطح MDA حیوانات دیابتی را در مقایسه با حیوانات سالم به طور معنی ­داری افزایش داد(P<0.05). هم چنین هیپرگلیسمی موجب کاهش فعالیت آنزیم کاتالاز و سطح ظرفیت آنتی ­اکسیدانی تام (TAC) حیوانات دیابتی گردید(P<0.05). تجویز سولفات­روی با افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز، سطح MDA بافت تخمدان حیوانات دیابتی را در مقایسه با گروه کنترل دیابتی کاهش داد ولی نتوانست بر میزان TAC به صورت معنی­ داری موثر باشد. بحث و نتیجه ­گیری: تجویز 4 هفته ­ای سولفات ­روی به صورت وابسته به دز موجب کاهش اثرات اکسیداتیو در بافت تخمدان موش ­های دیابتی گردید.